ഒരു കുഞ്ഞു ഹൃദയം ചോദിക്കാത്തതും പറയാത്തതുമായ ഒരുപാട് കാത്തിരിപ്പുകളുണ്ട്. അവയ്ക്ക് ഉത്തരം നൽകേണ്ടത് മാതാപിതാക്കളാണ്. ഉത്തരം നൽകാൻ ഉടയവരില്ലാത്ത കാത്തിരിപ്പുകൾ അവരെ നിശബ്ദരാക്കും. അത്തരമൊരു കാത്തിരപ്പിനും നിശബ്ദതയ്ക്കും ശേഷം ഉത്തരം ലഭിച്ചാലുള്ള സ്ഥിതിയോ? അങ്ങനെയൊരുത്തരം ലഭിച്ചതിന്റെ ആഹ്ലാദത്തിലാണ് പത്തനാപുരം ഗാന്ധിഭവനിലെ അന്തേവാസി സങ്കീർത്തന. മാനസികാസ്വാസ്ഥ്യത്തെ തുടർന്ന് സങ്കീർത്തനയുടെ അച്ഛൻ ചെറുപ്പത്തിലേ വീടുവിട്ട് പോകേണ്ടി വന്നു. അതിനുശേഷം ഒരു നീണ്ട കാലം കുടുംബം അദ്ദേഹത്തെ വളരെ തിരഞ്ഞു. എങ്കിലും ആ അന്വേഷണങ്ങൾക്ക് ഒരു ഫലവുമുണ്ടായില്ല. അങ്ങനെ ഒരിക്കലും അച്ഛനെ തിരിച്ചുകിട്ടാനാകില്ലെന്ന ധാരണയോടെ സങ്കീർത്തനയുടെ ജീവിതം മുന്നോട്ടുപോയി. അച്ഛന്റെ അഭാവത്തിൽ അവളുടെ ഒെേരാരു ആശ്രയമായിരുന്നു അമ്മ.
എല്ലായ്‌പ്പോഴും അമ്മയായിരുന്നു അവളെ പരിചരിച്ചിരുന്നത്, സംരക്ഷിച്ചിരുന്നത്, സ്നേഹിച്ചിരുന്നത്. എന്നാൽ നാല് വർഷം മുൻപ് ആ താങ്ങായ അമ്മയും അസുഖത്തെ തുടർന്ന് മരണപ്പെട്ടു. ആ ഞെട്ടലിലും ദു:ഖത്തിലുമെല്ലാം ഒറ്റക്കായി സങ്കീർത്തന. ഒരു അമ്മയെയും അച്ഛനെയും ഇല്ലാത്ത അവളെ അനാഥയായി മാറ്റിയിരുന്നു ജീവിതം. അതിനുശേഷമാണ് ശിശുക്ഷേമ സമിതി ഇടപെട്ട് സങ്കീർത്തനയെ കൊല്ലം പത്തനാപുരത്തുള്ള ഗാന്ധിഭവനിൽ എത്തിച്ചത്. അച്ഛനും അമ്മയും ഇല്ലാത്ത അവൾ അവിടെയാണ് കഴിഞ്ഞത്. പഠനത്തിൽ വളരെ മിടുക്കിയായിരുന്നു സങ്കീർത്തന. ഗാന്ധിഭവനിലെ ജീവിതം തുടങ്ങിയപ്പോൾ അവൾക്ക് അത് ആദ്യം ബുദ്ധിമുട്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ പിന്നീട് അവിടെ അവൾ അവിടം ആയി പൊരുത്തപ്പെട്ടു. അവളുടെ സൗമ്യമായ പെരുമാറ്റം, വിനയവും സ്നേഹവും നിറഞ്ഞ മുഖഭാവം കാണുമ്പോൾ തന്നെ എല്ലാവർക്കും അവളെ ഇഷ്ടമായി. കുറച്ച് ദിവസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ തന്നെ അവൾ എല്ലാവരുടെയും പ്രിയപ്പെട്ട ‘പാറുക്കുട്ടി’ ആയി മാറി. മാതാപിതാക്കളോടുള്ള സ്നേഹവും ആഴത്തിലുള്ള അടുപ്പവുമൊക്കെ അവളുടെ ഹൃദയത്തിലുണ്ടായിരുന്നു. ആ സ്നേഹമാണ് അവൾ അവിടെയുള്ള മറ്റ് കുട്ടികളോടും വൃദ്ധരോടും ജീവനക്കാരോടും പങ്കുവെച്ചത്. ആർക്കൊക്കെ വേണ്ടിയാണോ അവൾ അതുവരെ സ്നേഹം നിലനിർത്തിയിരുന്നത്, ആ സ്നേഹം ഇനി പുതിയ വ്യക്തികളിലേക്കായി അവൾ നൽകി. ഇത്രയധികം നഷ്ടങ്ങളെയും ദു:ഖങ്ങളെയും ഏറ്റുവാങ്ങിയ ശേഷമാകുമ്പോൾ സങ്കീർത്തനയുടെ ഹൃദയത്തിൽ ഒരു ശാന്തിയുടെയും ആശ്വാസത്തിന്റെയും പേരായ ഈശ്വരനോടുള്ള ആകർഷണം ബലപ്പെട്ടിരുന്നു. ആരുമില്ലാത്തവര്ക്ക് അവസാനം ആശ്രയമാകുന്നത് ദൈവമാണെന്നുള്ള ചിന്ത അവളെ പ്രാർഥനയിലേക്കെത്തിച്ചു.
ദിവസേനയായും പ്രത്യേക സന്ദർഭങ്ങളിലായും അവൾ പ്രാർഥനകളിൽ പങ്കെടുത്തു. അവളുടെ ഹൃദയം നിസ്സഹായതയുടെ ആഴങ്ങളിലൂടെയായിരുന്നു ദൈവത്തോടുള്ള അപേക്ഷകൾ അർപ്പിച്ചിരുന്നത്. ആർക്കുവേണ്ടിയാണ് അവൾ ദിവസം തോറും കരംകൂപ്പി കണ്ണടച്ച് പ്രാർഥിക്കുന്നത് എന്നത് ഗാന്ധിഭവനിലെ എല്ലാവർക്കും അറിയാമായിരുന്നു. അവളുടെ ആ പ്രാർഥനയും ആഗ്രഹവും സഫലമാകട്ടെയെന്നുള്ളത് അവിടെ ഉള്ളവരുടെയും ആഗ്രഹമായി. അതിനായി അവരും കൂടെ ദൈവത്തോടൊപ്പം കൈകൂപ്പി നിന്നു.അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു പ്രാർഥനാ വേളയിലാണ് പാറു എന്ന വിളി അവൾ കേട്ടത്. മനസ്സിന്റെ ചില കോണുകളിൽ പണ്ടെങ്ങോ പതിഞ്ഞ ആ ശബ്ദത്തിന്റെ ഉടമയെ നിമിഷങ്ങൾക്കുള്ളിൽ അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ആ ശബ്ദവും കാലൊച്ചകളും അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നപ്പോൾ അത് തന്റെ അച്ഛനാണെന്ന് അവളറിഞ്ഞു. 18 വർഷത്തിലേറെയായി കേൾക്കാൻ കൊതിച്ച ശബ്ദവും കാണാൻ കൊതിച്ച രൂപവും ഇതാ മുന്നിൽ. ആരും നോക്കാനില്ലാതെ മെഡിക്കൽ കോളജിൽ നിന്നിറങ്ങിയ അച്ഛൻ സജീവ് പാറുവിനെ കണ്ട് തിരിച്ചറിഞ്ഞ ആ നിമിഷം സിനിമകളിലെ ക്ലൈമാക്‌സ് രംഗം പോലെയായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ പത്തനാപുരം ഗാന്ധിഭവനിൽ പാറുവിനൊപ്പം അച്ഛനും കൂടെയുണ്ട്.
